Ik kocht eens een elektrische fiets

Het verhaal is naar ons gestuurd door een fietsende Aalstenaar :

Of hoe het er tegenwoordig in België aan toe gaat

Bij een speedelec (elektrische fiets die boven de 25km/uur grens ondersteuning blijft bieden) moet men een aparte verzekering burgerlijke aansprakelijkheid afsluiten zoals voor lichte bromfiets tot 49cc, en daarnaast ook een kentekenplaat aanvragen bij het DIV.

Dus ik trek blijgezind naar mijn bank om een verzekering burgerlijke aansprakelijkheid in orde te brengen.   Toegegeven, ze hadden daar ook niet zo veel over gehoord maar na wat informeren wordt de verzekering probleemloos afgesloten. Ook sturen zij het formulier “aanvraag kentekenplaat” door naar het DIV.

Na drie weken ontvang ik eindelijk een schrijven van DIV om mij mee te delen dat de kentekenplaat nog niet direct moet worden verwacht. Dit omdat het gelijkvormigheidsattest niet volledig is, de snelheid is niet correct.

Effectief bij Höchstgeschindigkeit (fiets komt van een Duitse fabrikant) staat 18km/u, terwijl ik met mijn pedelec 45km/u kan.

Dit vraag ik dus na hier in België aan het fietsbedrijf. De fabrikant meld dat dit eigenlijk de maximale snelheid is die de fiets zou kunnen halen zonder elektrische ondersteuning, en dat de snelheid vermeld onder punt 44 wel degelijk conform de Europese regelgeving ter zake is.

Al deze informatie mail ik terug door naar het DIV en vraag hen of dit een oplossing kan bieden. Ik krijg per kerende een mooi dossiernummer en wacht af.

Omdat er na 4 dagen nog geen antwoord is gekomen bel ik dan zelf maar de diensten op, en inderdaad ze vinden mijn dossier, maar er ontbreekt nog steeds een document “douanevignet 705” want het gaat om een geïmporteerd voertuig en dit vignet moet door de verkoper worden afgeleverd. En of de informatie over de max. snelheid nu voldoende is kan men mij nog steeds niet bevestigen, en zullen ze na vragen bij de dienst die mijn dossier behandeld. Ik zal hier zo spoedig mogelijk worden over gecontacteerd op mijn GSM.

De verwachte telefoon komt niet, maar na een paar dagen krijg ik plots een mail waarin vermeld staat dat ik mijn voertuig moet inschrijven (ja, dat wist ik al, waarom heb ik anders mijn aanvraag ingediend) en dat ik dus een vignet 705 en nog eens een extra vignet BTW (aan te brengen in vak W) moet aanvragen bij de verkoper.

Goed, ik contacteer nog maar eens de verkoper, in de hoop dat die mij ondertussen niet lyncht. En neen ik heb geluk, ze belt mij zelfs op om het volgende te zeggen : dat een burger die het allemaal goed en volgens het boekje wil doen en hierbij geen inspanningen onbenut laat, derwijze behandeld wordt dat ze hem gewoon de illegaliteit injagen met hun wereldvreemde en allesbehalve klantgerichte bureaucratie. En ik vrees dat ze gelijk heeft.

Binnen de kortste keren ontvang ik het vignet 705 (douane) en 904 (BTW), en stap er op 28/5 (oorspronkelijke aanvraag was in maart al door gestuurd) zelf mee naar het kantoor in Gent.

De inschrijving op zich duurt ook al drie maal langer als die van een auto, en weer is er niet voldoende informatie. Welk vermogen heeft deze fiets? Terwijl ik in het kantoor sta bel ik promt naar de verkoper, en geef de bediende door, zodat alles correct kan worden ingevuld.

OEF, mijn nummerplaat zal mij morgen worden opgestuurd.

En 2 dagen later zijn mijn fietsplaten afgeleverd…

De bus: de grootste maar niet de beste vriend van de fiets.

Daarnet een levendige discussie gehad met een buschauffeur aan het busstation. Ik reed de Dr. A. Sierensstraat in langs het Werfplein richting station en volgde de straat langs de rechterkant. De buschauffeur claxonneerde naar mij en wou dat ik links tegen de huizenrij reed. Ik gaf hem een cursusje verkeerseducatie.

De Dr. A. Sierensstraat is een openbare weg met eenrichtingsverkeer voor gemotoriseerd vervoer (enkel bussen, taxi’s e.d.), tweerichting voor de fietsers. Er werd bij de aanleg geopteerd geen fietspad aan te leggen maar een fietssuggestiestrook aan de linkerkant.   Langs de kant van de sporen ligt er geen fietsaanduiding. Als er geen fietspad is, voorziet de wegcode (artikel 9: plaats van de bestuurder op de openbare weg) dat fietsers rechts op de rijbaan moeten rijden. Een fietspad wordt aangeduid, ofwel door twee evenwijdige witte onderbroken strepen (artikel 74 van de wegcode), ofwel door een blauw rond verkeersbord met een fietserke erop (verkeersbord D7 of D9).

Voor fietsers die van het station richting Werfplein rijden, tegen de richting van het busverkeer, is de wettelijk verplichte reisweg (bij gebrek aan fietspad rechts op de rijbaan) aangeduid met enkel witte verffietsen op het asfalt en een strook metalen bubbels.

Voor fietsers die de straat langs het Werfplein inrijden, die de rijrichting van de bussen dus volgen, is er geen aanbevolen route aangeduid, maar ook hier speelt de algemene regel van de wegcode: rechts op de rijbaan bij gebrek aan fietspad.

De chauffeur was er, na mijn instruerend onderonsje, nog steeds van overtuigd dat ik uit de weg van de bussen moest blijven, want dit was zijn busstation. Het randfenomeen-fiets moest maar links, ver uit zijn weg rijden.   Niet voor rede vatbaar die man.   En dat na mijn deskundige uitleg.

Ik heb wel begrip voor zijn – weliswaar foute – overtuiging. De straat werd aangelegd zonder deftig fietspad, enkel een suggestiestrook in tegenrichting. Dit terwijl het busstation druk wordt aangedaan door pendelfietsers en woonschoolfietsers.

Kunnen we hier van een fietsknelpunt spreken? Hoewel de aanleg fietsvriendelijker kon door een duidelijkere én exclusieve plaats voor de fiets, lijkt deze situatie me niet gevaarlijk. Mochten de buschauffeurs toleranter zijn voor het fietsgebruik in deze straat, mochten ze van hun werkgever een degelijke opleiding krijgen, dan was er zelfs geen aanleiding tot probleem.

Zolang de bus de fiets als ongewenst obstakel blijft beschouwen, zie ik de bus als een grote vriend van de fiets, maar niet zijn beste vriend.

De Strontenslalom

Fietsen, een avontuur.  Elke trapper weet dit al, beschouwt dit zelfs als een reden om meer te fietsen.  De adrenaline die je krijgt op elke kruispunt, elke oversteek, elke inhaalbeweging.  De uitdaging stopt eenmaal aangekomen in Aalst centrum, waar de ellenlange rijen auto’s bussen en camion(ettes) de volledige breedte van de rijbaan in beslag nemen.  Het zal wel de schuld zijn van enkele overstekende fietsers aan de Sint-Annabrug, maar dat wordt weggewerkt.

Op den buiten is het rustgevender rijden zou men denken: midden in de natuur, ver weg van de chaos van ’t Stad, bladengeritsel en kabbelende beekjes op de achtergrond.

Welnu, de mens is blijkbaar chaos gewoon.  Waar rust is moet wanorde komen, kwestie van eenvormigheid?  Den buiten kampt met andere verkeersproblemen voor de fiets, voornamelijk wildparkeren, gebrekkige fietspaden, overdreven snelheid in smalle straten én … de strontenslalom!

Ik spreek uit ervaring, enkel over regio Meldert, waar vooral de Affligemdreef een aantrekkingspool is voor verdwaalde uitwerpselen, vermoedelijk van viervoetige hinnikende vrienden met hooggewaardeerde baasjes op hun rug.

Ik stelde aan onze lokale politie Aalst de vraag of ruiters (met paard) überhaupt op een fietspad mogen rijden.  Hun duidelijk antwoord: “Een fietspad is een deel van de openbare weg dat voor fietsers en tweewielige bromfietsen klasse A is voorbehouden. Dit impliceert dat een bestuurder van een rijdier hier niet mag op rijden (D7-D9-D10).”

De aanwezigheid van paarden is voor mij minder een probleem, zolang ze het fiets- en wandelverkeer maar niet hinderen.  Wat mij meer stoort zijn de stinkende hopen stront die ze achterlaten.  Ik stelde aan onze politie de vraag of dit wel mag.  Hun even duidelijke antwoord: “Uitwerpselen die achtergelaten worden door en rijdier vallen onder de bepalingen van art 7.3 van KB 1/12/1975 (regels voor het gebruik van de openbare weg). Het is verboden verkeer te hinderen of onveilig te maken door stoffen, voorwerpen of zwerfvuil achter te laten …”.

Lijkt me ook logisch.  De hopen (geloof me vrij, zonder te meten merk je de grote volumes) zijn een hinder voor de rest.  Ik hou mijn hart vast als kinderen met beperkte fietsvaardigheid zo een joekel van een welriekende hoop tegenkomen.  Ook “grote” fietsers slalommen er liever rond, wat maakt dat de breedte van het fietspad op dat tegenliggend verkeer onmogelijk maakt.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Daarom mijn oproep:

Beste ruiter, 

Voor mijn part mag je hoffelijke co-gebruiker zijn van een voldoende breed fietspad, ook al is jullie wettelijke plaats op de rijbaan.  

Maar kuis dan wel je rommel op die jij of je knol achterlaten.  Misschien is het handig een poepzak van 50 liter in je broekzak te steken of het zandschepje van je (klein)kind in bruikleen te nemen.  Naar het schijnt is paardenmest zeer goed voor de planten in de groenborder naast het fietspad. 

Wellicht kon je onwetendheid opwerpen, maar dit is met deze informatie uit de wereld geholpen.  Indien deze taak jullie te zwaar uitvalt, kies dan de rijbaan.  Autobanden zijn eenmaal beter bestemd voor ruw terrein. 

Voor de reeds liggende stronten: in de beelden hierboven krijg je een overzicht van de aanwezige hopen.  Mag ik aan elke hoop-eigenaar vragen zijn eigen rommel alsnog op te kuisen?  Als je hem ophaalt voor vrijdag, kunnen de fietsers een onbezorgd weekend inrijden. 

Alvast dank 

Een even hoffelijk fietspadgebruiker (op twee wielen)

Opgejaagd Wild in Aalst

U heeft beslist ook al die perikelen in het voorjaar  gelezen over de nieuw aangelegde Geraardsbergsestraat in Aalst.   Mooi glad asfalt van aan de Gamma tot aan het Colinetplein, een plezier om op te rijden, denk je dan.  Alleen is de straat te  smal om als fietser en automobilist tegelijkertijd samen het asfalt te delen, laat staan dat er al een autobus van de Lijn achter jou rijdt.

Geraardsbersgestraat

Telkens ik deze straat afrij hou ik mijn hart vast en denk ik ‘gaat die wagen nu achter mij blijven’ tot aan het Colinetplein of ‘gaat hij mij toch inhalen’.  Veiligheidsgevoel NADA, want ik voel me een obstakel als fietser. Geen veilige situatie en net als in een safari drive voel ik me opgejaagd wild.

Vroeger was de Geraardsbersgestraat in de twee richtingen toegankelijk voor fietsers, sinds de maand maart is het nu ineens verboden om de stad op deze manier te verlaten, het kan verkeren.  Van de ene dag op de andere haalt men borden subtiel weg, zelf geen nadarhek gedurende 1 of 2 weken om de fietser er op te duiden dat je die richting niet meer uit mag. Lachwekkende situaties van fietsers die dan maar het brede voetpad nemen om naar den Haring te rijden.  Je zou voor minder….

Bij het stadbestuur neemt men het zekere voor het onzekere  en wordt eens te meer de fietser gestraft.   Je moet nu omrijden via de Kalfstraat en omwegen maken om uiteindelijk aan den Haring te geraken.  Straat niet geschikt voor fietser, dan passen we het reglement wel even aan, zal men nadien gedacht hebben.

Fietsmobilteit en branding

Je zou dan denken dat bij de heraanleg van zo een belangrijke invalsweg het advies wordt gevraagd van alle belangengroepen.  Maar blijkbaar zijn de architecten van deze nieuw aangelegde straat niet zo echt met fietsmobiliteit bezig. Aalst wil zich wel als fietsstad profileren naar 2015 met fietsbruggen en fietstunnels, maar de infrastructuur in de binnenstad wordt gewoon niet afgestemd op fietsers.

Keizersplein

Bij het net aangelegde Keizersplein, weer dezelfde situatie, mooie voetpaden en parkeervoorzieningen bij de vleet, fietser VERGETEN.  De straat is dan zo smal gemaakt dat je net dezelfde situatie krijgt als in de Geraardsbergsestraat.

Hoog tijd dat Aalst zich meer spiegelt aan steden zoals Mechelen, Gent …