Daar ik geen televisie heb, ben ik maar via een beperkt aantal kanalen bereikbaar voor waarschuwingen zoals voor pakweg hevig onweer. De nationale omroep met hondstrouwe weerman Frank Deboosere kondigen waarschuwingen gelukkig ook nog aan via radiogolven die me toevallig vanmiddag op ’t werk bereikt hebben. Ik was dus gewaarschuwd voor het potentieel gevaar van hevige rukwinden, felle neerslag en blikseminslagen die het warmteonweer vanavond met zich konden meebrengen
Al bij mijn vertrek in Aalst voelde ik de bui al rond heel mijn lichaam hangen, lekker drukkend warm, versterkt met een vochtigheidsgraad die me spontaan aan tropische reissouvenirs in Azië deden denken. Nog voor ik mijn pedalen had ingeklikt, zag ik langs mijn linkerschouder dramatisch dreigende donkergrijze wolkenpakken, zoals je doorgaans enkel in de film ziet.. Mijn blik lichtjes naar rechts afwenden volstond om nog eventjes te kunnen genieten van iets wat men in de volksmond ook wel een ‘waterzonnetje’ noemt en kleuren die de gemiddelde mens iets vrolijker stemmen.
Halfweg de naar mijn mening snelste en lelijkste route van Aalst naar Gent, de N9, begon ik de dreiging die van links achter me kwam -en ik tot dan toe visueel had kunnen negeren- ook stilaan te voelen. Mijn alu ros en ikzelf werden lichtjes naar rechts geblazen, gelukkig voor 1 keer niet richting auto’s hoera, wat een meevaller! Ik zag mezelf stilaan tegen die linkse onzichtbare kracht (feestdag van de lefties kon uiteraard niet zomaar onopgemerkt passeren) leunen terwijl stof van ‘den akker’, verdwaalde voorwerpen en twijgjes dartel in het rond begonnen te vliegen. Die niet altijd even voorspelbare vliegende voorwerpen lieten in mijn hoofd voor’t eerst een alarmsignaal (voor wie de Grote meneer cactusshow nog kent) “paniek peeuw gevaar” weerklinken. Op zoek gaan naar een schuilplaats leek me een geschikt antwoord op dat signaal.
De Bunny Club leek verwelkomend met een oversized knalrood konijn voor de deur, maar ik aarzelde omdat ik niet zeker wist of ik daar iets eetbaars zou kunnen vinden om mijn lage suikerspiegel op te krikken. Een menukaart zag ik niet, en ergens had ik ook een vreemd voorgevoel dat ik met mijn billen die strak ingepakt als 2 salamis in een koersbroek zelf nog wel ergens als fijn vleeswaar zou kunnen aanzien worden door andere klanten. McDonalds was dus een ‘veilig’ alternatief dacht’k.
Aan de straatzijde was geen fietsparking te zien en ik daar ik geen tussenstop had voorzien had ik geen slot mee. De knappe koersfiets van mijn liefje gewoon grijp klaar tegen de muur neerplanten was geen optie. Dan maar mee binnen nemen. ’t was intussen al hevig aan’t waaien en de eerste druppels kletterden stevig op de verandaramen als’k mij met de fiets een weg naar binnen baande. Ik bestel, informeer mijn bezorgd liefje per sms over ’t verloop van de tocht en terwijl ik de bliksems als discolichten tekeer zie gaan, doe ik me rustig tegoed aan een overdosis suikers en vetten. Tot ik ineens aangesproken word door een medewerkster die me vraagt mijn fiets onmiddellijk te verwijderen omdat die een gevaar vormt voor de klanten.
Ik bevestig in een vlaag van zinsverbijstering meteen dat die fiets inderdaad super gevaarlijk is en als de zin helemaal tot me doorgedrongen is begin ik smakelijk te lachen. Geschrokken van mijn reactie verdedigt de medewerkster haar stelling nog even door te verwijzen dat ’t niet haar regels zijn, maar die van McDonalds. Geweldig wel dat ze bij ’t opstellen van de regels van de hamburgerketen ’t gevaar van fietsen ingecalculeerd hebben. Ik plaats gehoorzaam, beseffend dat er bij ’t personeel van deze multinational geen flexibiliteit te verwachten valt bij uitzonderlijke weersomstandigheden, de fiets meteen naar buiten en voel me -1 met mijn fiets zijnde- niet lekker in’t droge te zitten kijken terwijl ie nat wordt. Ik vervoeg het ‘gevaarte’ buiten, en terwijl ik me voorbereid op nog zo’n 15 km pure zomerse nattigheid en een light&sound show vanop de eerste rij, word ik aangesproken door een meneertje die me een lift aanbiedt, hartverwarmend!
Met een dankbaar knikje groet ik de mensen die zo barmhartig waren mij mee te willen nemen, en rijd ik vastberaden verder. 500m verderop hoor ik het daverend geluid belachelijk snel volgen op het schichtig lichtspektakel dat zich rond mij afspeelt en hoor ik voor de tweede keer mijn inwendig alarmsignaal afgaan. Bliksemafleider spelen is mij niet vreemd maar in een letterlijke context hou ik er niet meteen een rustgevend gevoel aan over.. dan maar schuilen onder bruggen, die zijn er gelukkig genoeg in Melle, water, spoor -en autowegen kruisen daar à volonté.
Als licht en geluid eindelijk niet meer akelig dicht opeenvolgend de scene vullen, en de zon ergens ver weg verstopt achter die dikke pakken verfrissende vloeistof lijkt onder te gaan -de stopplaatsen die’k frequenteer beginnen namelijk meer en meer op filmlocaties van Jack The Ripper te lijken- besluit ik in 1 ruk door te sjezen naar huis, langs de Schelde.
De Jack the ripper- associatie was nog maar net uit mijn hoofd als ik ineens opschrik van een vieze vette pad die me dreigend aankeek. Voor het eerst sinds ik die weg befietst heb was ik de enige fietser die op een zomeravond gebruik maakte van het jaagpad. Terwijl alle andere fietsers al lang verjaagd waren door het onweer, was het jaagpad volledig overspoeld met padden. De volgende kilometers werd ik continu opgeschrikt door opspringende stukjes pad, die op hun beurt de stuipen op het lijf gejaagd werden door mijn kreten, wellicht aangeleerd bij’t kijken naar horrorfilms toen ik wel nog een televisie had. Het mistig effect van verdampend water heeft daar zeker toe bijgedragen. Les excuses sont faites pour s’en servir niwaar 🙂
Ruim 2 uur later ben ik helemaal 1 met mijn fiets en met die plakkende onweersbui thuis geraakt, dankbaar voor deze leerrijke avond.
Voor wie ’t hele verhaal niet wil lezen, korte samenvatting over wat ik heb geleerd tijdens het onweer:
– Voor entertainment die alle zintuigen prikkelt kan je beter niet voor een beeldbuis maar op de fiets kruipen.
– Fietsen zijn gevaarlijk voor klanten van McDonalds.
– Teveel horrorfilms kijken heeft bijgedragen tot ’t scherpstellen van mijn krijsskills.
– Barmhartigheid is de wereld nog niet uit
ADS
fietsgedoe 